| Logowanie |
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
| Witamy |
 Witamy na stronie internetowej parafii św. Wojciecha w Raciążu. Zapraszamy wszystkich Parafian i Gości do zatrzymania się na tej witrynie. Strona zawiera informacje o naszej parafii, jej historii i dniu dzisiejszym. Są tu pożyteczne wiadomości nie tylko dla mieszkańców naszej wspólnoty parafialnej. Można przeczytać ciekawe artykuły, obejrzeć zdjęcia z aktualnych wydarzeń i wyjazdów, zapoznać się z przebiegiem liturgii i duszpasterstwem. Zachęcamy i zapraszamy do czynnego włączania się w tworzenie naszej strony poprzez czytanie, komentowanie, ocenianie i nadsyłanie własnych tekstów.
Duszpasterze i twórcy strony.
|
|
| Zapraszamy na rekolekcje |
REKOLEKCJE ADWENTOWE 2018
W PARAFII ŚW. WOJCIECHA W RACIĄŻU
NIEDZIELA 16.XII
800 - Msza Św. z nauką ogólną
1000 - Msza Św. z nauką dla dzieci
1130 - Msza Św. z nauką ogólną
1600 - Msza Św. z nauką do młodzieży
1800 - Msza Św. z nauką
PONIEDZIAŁEK 17.XII
700 - Msza Św. z nauką do dorosłych
900 - Msza Św. z nauką do dorosłych
1130 - Msza Św. z nauką do dorosłych
1630 - Msza Św. z nauką do dzieci
1800 - Msza Św. z nauką do młodzieży
WTOREK 18.XII
700 - Msza Św. z nauką do dorosłych
900 - Msza Św. z nauką do dorosłych
1130 - Msza Św. z nauką do dorosłych
1630 - Msza Św. z nauką do dzieci
1800 - Msza Św. z nauką do dorosłych
Spowiedź podczas każdej Mszy Św. !!!!!
Rekolekcje poprowadzi ks. Jarosław Bukowski – proboszcz z parafii Smogorzewo
|
|
| Wspomnienia z Ziemi Świętej |
PIELGRZYMKA DO ZIEMI ŚWIĘTEJ
W dniu 10 września 2018 r. grupa pielgrzymów z parafii pw. św. Wojciecha w Raciążu
wraz z księdzem Dziekanem Wiesławem Kosińskim udała się na ośmiodniową pielgrzymkę
do Ziemi Świętej.
Ziemią Świętą określa się tereny Bliskiego Wschodu, a zwłaszcza terytoria zajmowane
dziś przez Liban, Syrię, Izrael wraz z Palestyną, Jordanię, cześć Egiptu z Górą Synaj, a czasami
nawet tereny południowej Turcji. W Biblii to przeważnie terytoria Izraela i Palestyny,
na których miały miejsce wydarzenia opisane w Starym i Nowym Testamencie. Żydzi nie
używają terminu Ziemia Święta tylko „Ziemia Świętego”. Uważają, że święty jest tylko
i wyłącznie Bóg, natomiast wszystko inne tylko do Niego należy i tym samym nie może być
święte. Zupełnie inaczej liczą również upływający czas. Zgodnie z tradycją żydowską doba
rozpoczyna się i kończy o zachodzie słońca. Ma to znaczenie w odniesieniu do porządku
modlitewnego, bowiem określone modlitwy winny być odprawiane w konkretnych porach
dnia. Według kalendarza żydowskiego rachuba lat zaczyna się od dnia stworzenia świata, które
wg ustaleń żydowskich autorytetów religijnych nastąpiło 7 września 3761 p.n.e.. Pielgrzymka
w 2018 r. przypadła na żydowski rok 5778/5779, w okresie przygotowań do żydowskiego
święta sukkot (święto Namiotów), upamiętniającego mieszkanie Izraelitów w szałasach
podczas ucieczki z Egiptu i wędrówkę do ziemi Kanaan.
Pierwszy dzień pielgrzymki upłynął w podróży z Raciąża do Izraela. Niewielkiego
państwa na Bliskim Wschodzie położonego w Azji Zachodniej na wschodnim brzegu Morza
Śródziemnego. Na północy Izrael graniczy z Libanem, na północnym wschodzie z Syrią,
na wschodzie z Jordanią a na południowym zachodzie z Egiptem. Przylega do niego również
Palestyna, czyli Zachodni Brzeg oraz Strefa Gazy, terytoria kontrolowane przez tymczasową
strukturę administracyjną – Autonomię Palestyńską. Natomiast zewnętrzne granice Palestyny
są kontrolowane przez władze izraelskie. Izrael zamieszkały jest głównie przez Żydów, Arabów
i Samarytan. Pod względem wyznaniowym Izrael jest tak naprawdę państwem wielu religii.
Obok wyznawców judaizmu tereny te zamieszkują głównie muzułmanie, chrześcijanie
i druzowie, oficjalne źródła wykazują również liczne mniejsze grupy religijne.
Drugi dzień pielgrzymowania rozpoczął się Maszą św. odprawioną przez Księdza
Dziekana na GÓRZE BŁOGOSŁAWIEŃSTW. Wybudowany na szczycie Góry, nad
Jeziorem Galilejskim KOŚCIÓŁ BŁOGOSŁAWIEŃSTW wskazuje miejsce, w którym
Jezus wygłosił kazanie na górze. Wybudowany został z czarnego bazaltu i otoczony kolumnami
z białego kamienia. Ośmiokątny kształt kościoła upamiętnia osiem błogosławieństw. Każde
2
z nich wypisane jest na jednej ze ścian. Mozaika na posadzce przedstawia symbole cnót,
do których Jezus odnosił się w swoim kazaniu. Następnie pielgrzymi udali się do miejscowości
TABGHA - miejsca, w którym w przeszłości spotykały się wody z siedmiu źródeł i wpływały
do Jeziora Galilejskiego. Do dzisiaj źródeł pozostało tyko pięć. Tabgha zawdzięcza swoją
nazwę greckiemu słowu Heptapegon oznaczającego „siedem źródeł”. To tu Jezus dokonał cudu
rozmnożenia chleba i ryb, aby nakarmić ponad pięć tysięcy ludzi, którzy przyszli słuchać jego
nauk. Przez długi czas skała, która posłużyła Jezusowi za stół, na którym dokonał cudu,
używana była jako ołtarz, w kilku kościołach wybudowanych kolejno na tym miejscu.
W kościele, który został w tym miejscu odbudowany już współcześnie, zachowały się jedynie
mozaikowe posadzki w stylu bizantyjskim. Mozaika przed ołtarzem położona obok kamienia
(który dawniej służył jako ołtarz) przedstawia bochenki chleba i ryby. Na dziedzińcu
KOŚCIOŁA ROZMNOŻENIA CHLEBA I RYB znajduje się fontanna, do której wpływają
wody z siedmiu źródeł.
Na północ od Kościoła Rozmnożenia Chleba i Ryb blisko brzegu Jeziora Galilejskiego
znajduje się KOŚCIÓŁ POD WEZW. PRYMACJI ŚW. PIOTA lub Mensa Christi – Stół
Pański. Wybudowano go w miejscu, w którym Jezus ukazał się po swojej śmierci po raz trzeci.
Tu wraz z uczniami Jezus spożył posiłek i wskazał Szymona Piotra jako głowę Kościoła.
W tym miejscu Chrystus po zmartwychwstaniu „zrehabilitował” Piotra. Trzykrotne wyznanie
miłości Piotra do Jezusa wymazało winę trzykrotnego zaparcia się Piotra. Kościół został
wzniesiony na fundamentach bizantyjskich, a skała znajdująca się na środku posadzki jest
„stołem”, przy którym Jezus spożył posiłek z uczniami. Kościół został wybudowany obok
starożytnych schodów prowadzących w kierunku Jeziora Galilejskiego, na których
prawdopodobnie stawał Jezus. Przy kościele można zobaczyć posąg skierowany w stronę
jeziora, przedstawiający Chrystusa po zmartwychwstaniu, który ukazał się swoim uczniom po
raz trzeci.
Kolejnym miejscem było KAFARNAUM. W czasach Jezusa było to bogate żydowskie
miasto. To właśnie tu Jezus spotkał swoich pierwszych uczniów: Piotra, Andrzeja, Jakuba, Jana
i Mateusza. Wszyscy byli rybakami na Jeziorze Galilejskim. W samym Kafarnaum i jego
okolicach Jezus dokonał wielu cudów: uzdrowił teściową Piotra, wskrzesił dziecko, uzdrowił
sługę centuriona, uleczył trędowatego, słowem wypędzał złe duchy i uzdrawiał chorych.
Tu powstało też wiele przypowieści zebranych w Nowym Testamencie, np. o siewcy,
o ziarnkach gorczycy, o skarbie zakopanym w polu i inne. Mieszkańcy Kafarnaum nie wierzyli
w nauki Jezusa, za co zostali przez Niego słownie potępieni. Dzisiaj, w miejscu, w którym Jezus
modlił się i nauczał podczas swojego pobytu w Galilei, można oglądać tylko ruiny synagogi
3
z białego wapienia, wybudowanej około 300 r.n.e. Wśród ruin można odnaleźć rzeźbione belki,
bogato zdobione żydowskimi symbolami. Natomiast ruiny domu św. Piotra zostały częściowo
zasłonięte przez wybudowaną w czasach współczesnych synagogę.
Z Kafarnaum pielgrzymi udali się nad JEZIORO GALILEJSKIE. Samo jezioro ma
różne nazwy: Jezioro Tyberiadzkie, Kineret, Genezaret – co po hebrajsku znaczy harfa. Z lotu
ptaka jezioro swoim kształtem przypomina harfę. Warto wspomnieć, że to najniżej położone
jezioro słodkowodne na ziemi – 209 m p.p.m. Jest to jezioro przepływowe, przepływa przez
nie rzeka Jordan, stanowiąca wraz z jeziorem podstawowe źródło wody dla całego Izraela.
Jezioro od strony wschodniej i zachodniej otoczone jest górami. Za czasów Jezusa stanowiło
ono naturalną granicę pomiędzy terytorium żydowskim a pogańskim. To właśnie tu Jezus
uciszył burzę, chodził po wodzie, powoływał uczniów, a na brzegach jeziora czynił cuda,
uzdrawiał, nauczał, karmił tłumy, jak również na pobliskiej górze wygłosił błogosławieństwa.
To w tym jeziorze Piotr złowił rybę, z której pyszczka wyjął dwudrachmę na opłacenie podatku.
Stąd najbardziej znany gatunek ryby odławianej w jeziorze – tilapii – zwany jest także rybą św.
Piotra. Do dziś po jeziorze – w łodziach rybackich, przypominających te z czasów Jezusa –
odbywają się rejsy dla pielgrzymów i nie tylko.
Kolejną miejscowością na drodze pielgrzymów był YARDENIT – symboliczne
miejsce chrztu Jezusa. Właściwe miejsce chrztu Jezusa znajduje się na terytorium Jordanii.
Jednak ze względu na to, że teren ten jest niebezpieczny nie zawsze jest ono dostępne dla
turystów. Przygotowana w Yardenit, specjalnie pod ceremonie chrztu infrastruktura, ułatwia
odnowienie przyrzeczeń Chrztu św. Można tu spotkać turystów stojących w białych szatach
nad rzeką i chrzczonych lub odnawiających przyrzeczenia chrzcielne przez zanurzenie
w wodach Jordanu lub w sposób bardziej znany w naszej tradycji przez polanie głowy wodą –
jak miało to miejsce wśród naszych pielgrzymów.
Z Yardenit pielgrzymi udali się na WZGÓRZA GOLAN czyli biblijny –
starotestamentowy Baszan, co w języku hebrajskim oznacza gładką i żyzną ziemię. Mojżesz
w swoim hymnie dziękczynnym wysławia dobrodziejstwa Boga, przede wszystkim zaś dar
Ziemi Obiecanej, na której Bóg będzie karmił naród wybrany "śmietaną od krów" i mlekiem
"od owiec wraz z łojem baranków, baranów, synów Baszanu i kozłów razem z najczystszą
pszenicą" (Pwt 32,14). Wzgórza Golan to pasmo górskie długości około 150 km na granicy
Libanu, Izraela i Syrii, zbudowane z wapieni i skał wulkanicznych. Najwyższa w góra Hermon
(ok. 3 000 m n.p.m.), zimą pokrywa się śniegiem. Zaś wiosną, spływający z jej szczytów śnieg
zasila rzekę Jordan. Wzgórza Golan w dużej części zamieszkują druzowie - „monoteiści”. Ich
wiara jest kontynuacją starożytnych filozofii. Od innych monoteistów odróżnia ich podejście
4
do ceremonii. Twierdzą, że rytuały religijne oddalają ludzi od prawdziwej wiary, co w ich
rozumieniu deformuje relację z Bogiem, z którym pojednanie powinno być procesem ciągłym,
nie wymagającym specjalnego czasu czy miejsca. Druzowie przestrzegają 7 przykazań:
mówienia prawdy, pomagania współwyznawcom, odrzucania starych wierzeń, oczyszczania
się z herezji, uznają jedność i niepodzielność Boga i spontaniczne poddawanie się jego woli.
Czczą Jetro - teścia Mojżesza. Jest dla nich prorokiem. Grób Jetro znajduje się niedaleko
Tyberiady nad Jeziorem Galilejskim i jest najważniejszym miejscem kultu dla druzów.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień drugi.
Trzeci dzień pielgrzymowania rozpoczął się w NAZARECIE. Według Ewangelii
Nazaret był domem Józefa i Maryi oraz miejscem zwiastowania. BAZYLIKA
ZWIASTOWANIA PAŃSKIEGO w Nazarecie została zbudowana w miejscu, gdzie wg.
tradycji rzymskokatolickiej miało miejsce zwiastowanie. Sama Bazylika to dwupiętrowy
budynek zbudowany w miejscu dawnego kościoła wczesnobizantyjskiego. Wewnątrz,
na niższym poziomie znajduje się Grota Zwiastowania, która prawdopodobnie jest
pozostałością po domu Maryi. Zaś w górnej części bazyliki można podziwiać mozaiki, rzeźby
i witraże przedstawiające sceny z życia Maryi. Naprzeciw bazyliki znajduje się wybudowany
na ruinach kościołów z czasów bizantyjskich, Kościół pod wezw. św. Józefa. Wznosi się on
nad jaskinią, która służyła św. Józefowi jako warsztat i była częścią domu, w którym mieszkała
Święta Rodzina.
Kolejną miejscowością na pielgrzymkowym szlaku była KANA GALILEJSKA.
W Kanie Galilejskiej znajdują się dwa kościoły: kościół Greków obrządku ortodoksyjnego
i franciszkański Kościół Wesela. W Kanie Galilejskiej Jezus dokonał swojego pierwszego
cudu, zamieniając wodę w wino. Cud miał miejsce podczas wesela, na którym gościł razem
z Maryją i swoimi uczniami. W podziemiach Kościoła Wesela znajduje się kamienny rytualny
zbiornik na wodę. Podczas wizyty w Kanie Galilejskiej trzy pary małżeńskie pielgrzymów
odnowiły swoje śluby małżeńskie.
Z Kany pielgrzymi udali się na GÓRĘ TABOR, o której Nowy Testament mówi
„Wysoka góra osobno”. Nie wymienia nazwy Góra Tabor (ok. 600 m n.p.m.). Dostępu do niej
nadal strzegą pozostałości arabskiej warownej „Bramy Wiatrów” (XIII w.). To góra, na którą
udał się Jezus wraz z uczniami Piotrem, Jakubem i Janem. Tam przemienił się w ich obecności.
Ukazał im inny jeszcze niż ludzki wymiar swego istnienia. Apostołowie dostrzegli
w przemienionym na ich oczach Jezusie Boga. Na szczycie góry znajduje się wybudowana na
pozostałościach kościoła bizantyjskiego BAZYLIKA PRZEMIENIENIA. Bazylika
wzniesiona została w stylu rzymsko-syryjskim. Wyróżnia się fasadą z dwoma masywnymi
5
wieżami połączonymi szerokim łukiem w stylu bizantyjskim. Wnętrze podzielone jest na nawy
za pomocą trzech filarów. Środkowy filar zakończony jest półokrągłą apsydą, która wyłożona
jest złotą mozaiką przedstawiającą Przemienienie. Scena Przemienienia ukazuje Jezusa
znajdującego się w środku w otoczeniu proroków Mojżesza i Eliasza. W wieżach znajdują się
kaplice Mojżesza i Eliasza.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień trzeci.
Czwarty dzień pielgrzymi rozpoczęli w HAJFIE - największym mieście północnego
Izraela. Miasto położone jest nad Zatoką Hajfy, na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Tutejszy
port jest największym portem przeładunkowym i pasażerskim w Izraelu. Wokół portu
rozlokowano liczne zakłady przemysłowe. Hajfa to także ważny ośrodek kulturalno-naukowy.
Znajdują się tutaj dwie światowej klasy uczelnie wyższe oraz kilka ośrodków naukowobadawczych.
W XII wieku przybyli tutaj i osiedlili się na górze Karmel zakonnicy Karmelici.
Od tego czasu na górze Karmel wznoszą się budynki klasztoru Stella Maris. Według
Karmelitów, kościół i klasztor zostały wzniesione nad jaskinią, w której miał mieszkać prorok
Eliasz. Jedną z największych atrakcji turystycznych Hajfy jest wybudowana w 1953 r.
świątynia bahaistów, która wznosi się pośród starannie pielęgnowanych ogrodów. Świątynia
jest przykryta złotą kopułą. Jej bryła łączy w sobie style i proporcje architektury europejskiej
ze sztuką Orientu. Jest ona Mauzoleum Baba – prekursora wiary bahai. Fundament nauk
i doktryny bahaickiej stanowią trzy podstawowe zasady: jedność Boga, jedność religii, oraz
jedność ludzkości.
Kolejnym miastem na pielgrzymkowym szlaku była CEZAREA NADMORSKA.
Dawna siedziba rzymskich prokuratorów i stolica rzymskiej prowincji Judei. Kolonia rzymska.
O czasach dawnej świetności świadczą zachowane na północ od miasta pozostałości akweduktu
rzymskiego (z czasów Heroda). Przebudowywany za czasów cesarza Hadriana i później
w czasach bizantyjskich, dostarczał do miasta z gór świeżą i chłodną wodę (mimo wielu
kilometrów od źródła). Akwedukt znajduje się na plaży nad Morzem Śródziemnym.
Z Cezarei pielgrzymi udali się do JAFFY. Do 1949 r. Jaffa była osobnym miastem –
obecnie jest dzielnicą Tel-Awiwu. W Jaffie znajduje się duża liczba zabytków, w tym jeden
z najstarszych portów morskich na świecie. Przez wieki port nie tracił na swej ważności.
Do XIX w. uchodził za główną drogę wejścia do Izraela. Kiedy Żydzi z całego świata
rozpoczęli masowy powrót do ojczyzny, to właśnie w Jaffie zaczęli się osiedlać. Dzielnica
ta jest jednym z najstarszych miast świata. Nazwę wywodzi od Jafeta, syna Noego, który
po pamiętnym potopie osiadł dokładnie w tym miejscu. Jaffa jest piękna. Szczególnie Stare
Miasto z uliczkami wśród starych kolorowych domków wraz ze Ścieżką Horoskopu i mostem
6
życzeń. W latach 50-tych XX w. izraelski rząd najstarsze domy oddał w zarządzanie artystom,
na pracownie, studia i galerie sztuki. To właśnie z Jaffy Jonasz wypłynął na morze, uciekając
przed wezwaniem Pana, który nakazał mu nawoływanie do skruchy mieszkańców Niniwy.
Historia opowiada o tym, jak podczas sztormu Jonasz został wyrzucony za burtę statku
i połknięty przez olbrzymią rybę, w której brzuchu przebywał trzy dni. To w Jaffie Apostoł
Piotr wskrzesił dziewczynę o imieniu Tabita. Następnie zatrzymał się w domu garbarza
Szymona i miał widzenie podczas modlitwy. Piotr zobaczył opadające ku ziemi wielkie płótno,
w którym znajdowały się nieczyste zwierzęta. Usłyszał także głos: „Zabijaj, Piotrze, i jedz!”
(Dz.Ap.10,13). Przykazanie jedzenia nieczystych zwierząt Piotr odczytał jako nakaz
ochrzczenia Setnika Korneliusza, nie - Żyda, uważanego za nieczystego przez religijnych
Żydów. Oznaczało to, że nie – Żydzi mogą przyjmować Ducha Świętego i stawać się częścią
Kościoła. Najbardziej charakterystycznym budynkiem Starego Miasta w Jaffie jest kościół
Świętego Piotra.
Następnie pielgrzymi udali się do Jerozolimy aby zwiedzić YAD VASHEM - Instytut
Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu poświęcony żydowskim ofiarom Holokaustu.
Instytut znajduje się w Lesie Jerozolimskim na Wzgórzu Herzla (Teodor Herzl - twórca
syjonizmu). Na wzgórzu wybudowano cmentarz dla poległych żołnierzy izraelskich,
funkcjonariuszy policji i osób zasłużonych. Na cmentarzu oprócz Teodora Herzla spoczywają
m.in. trzej premierzy Izraela: Lewi Eszkol, Golda Meir i Icchak Rabin. W 1953 r. obok
cmentarza powstał Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu. Termin „Jad
Waszem” oznacza „miejsce i imię”. Zaczerpnięty został z księgi Izajasza (Iz 56, 5) „dam [im]
miejsce w moim domu i w moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im imię
wieczyste i niezniszczalne”. Dojeżdżając do Yad Vashem na szczycie wzgórza dostrzec można
pierwszy z pomników. To urwany wiadukt kolejowy, na którym stoi wagon towarowy, służący
w czasie II wojny światowej do przewożenia Żydów do obozów zagłady. Instytut składa się
z Nowego Muzeum Historycznego wraz z Salą Imion – gdzie przechowywane są dane
o ofiarach Holokaustu, Izby Pamięci, Ogrodu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, dwóch
galerii sztuki, synagogi, archiwum i biblioteki, Doliny Zabitych Wspólnot i Międzynarodowej
Szkoły Nauczania o Holokauście. Największe, a zarazem najbardziej wstrząsające wrażenie
na każdym, kto przekroczy progi Instytutu, robi Izba Pamięci Dzieci. W całkowitej ciemności,
w olbrzymiej sali wypełnionej systemem luster odbijających zapalone świece, monotonny głos
czyta nieprzerwanie przez całą dobę imiona, wiek i kraj pochodzenia 1,5 mln dzieci – ofiar
obozów koncentracyjnych. Wśród wielu pomników poświęconych ofiarom Holokaustu, na
terenie instytutu na szczególną uwagę zasługuje rzeźba poświęcona Januszowi Korczakowi
7
„Korczak i Dzieci Getta”. Na terenie Instytutu posadzone są drzewa upamiętniające
Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata – nie-Żydów, którzy ratowali Żydów w czasie
Holokaustu, niejednokrotnie ryzykując własne życie. Pod każdym drzewem znajduje się
tabliczka z nazwiskiem konkretnej osoby. Wśród wielu polskich nazwisk widnieje m.in.
nazwisko Ireny Sendler. Obecnie, ze względu na brak miejsca, nazwiska „Sprawiedliwych”
umieszczane są na specjalnej ścianie pamiątkowej.
NOCNE ZWIEDZANIE JEROZOLIMY rozpoczęło się od przejazdu przez dzielnicę
miasta zamieszkałą przez ultraortodoksyjnych Żydów - Mea Shearim. Tu zatrzymał się czas.
Zamieszkuje ją ponad 100 tys. haredim (pobożnych) – skrajnie ortodoksyjnych chasydów. Ich
codzienne życie upływa na studiowaniu Tory i nauczaniu religii, za które otrzymują datki
stanowiące ich źródło utrzymania. Najczęściej wspomaga ich jednak pomoc społeczna. Szabat
jest tu rygorystycznie przestrzegany. Grupa ta świadomie izoluje się od innych mieszkańców
miasta i do minimum ogranicza swoje kontakty ze światem zewnętrznym. Mężczyźni z długimi
brodami ubierają się w tradycyjne stroje – czarne szaty i białe koszule oraz filcowe kapelusze
z szerokim rondem, a w szabat – sztrajml - charakterystyczną futrzaną czapkę. Zaś kobiety na
zwyczajowo ogolonych głowach noszą peruki lub chustki. Ich strój to ciemna długa spódnica
lub sukienka z długimi rękawami. Rodziny tradycyjnie są wielodzietne i posługują się językiem
jidysz. Rygorystycznie przestrzegają zasad koszerności i nie ufają cywilizacji. Jedyny środek
informacji to plakaty i tablice z ogłoszeniami. Tu nie ogląda się telewizji, nie słucha radia i nie
czyta książek innych niż religijne. Na ulicach widać było gorączkowe przygotowania do
szabatu, jednego z najważniejszych żydowskich świąt, przypadającego wg. tradycji
judaistycznej w ostatni dzień tygodnia – sobotę. Święta, na cześć Boga Stworzyciela
i Przymierza, które zawarł z Izraelem, mającego przypominać Żydom wyzwolenie z niewoli
egipskiej. W szabat i święta religijne dzielnica jest zamykana nawet dla pogotowia czy straży
pożarnej. Z Mea Shearim pielgrzymi udali się pod siedzibę Knesetu – parlamentu Izraela.
Naprzeciwko wejścia znajduje się monumentalna menora, która jest darem gmin żydowskich
z Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Na jej ramionach wyrzeźbione zostały główne
wydarzenia i postacie upamiętniające historię Żydów, w tym także powstanie w Getcie
Warszawskim.
Spacer na Stare Miasto rozpoczął się od Bramy Jafskiej, przylegającej do Cytadeli,
dawniej fortecy strzegącej pałacu Heroda. Dziś mieści się w niej Muzeum Miasta Jerozolima.
Letnią atrakcją tego miejsca jest widowisko „dźwięk i światło”, przedstawiające na murach
Cytadeli historię tego miejsca. Tu znajdują się fragmenty najstarszych murów miasta.
Pierwotnie cytadela posiadała trzy wieże nazwane imionami osób drogich władcy.
8
Po zniszczeniu miasta przez Rzymian z trzech wież, do czasów współczesnych przetrwała
jedynie dolna część jednej z nich. Dzisiaj widać tylko wzniesioną w późniejszym okresie wieżę
minaretu nazywaną „Wieżą Dawidową”. Pielgrzymi zatrzymali się chwilę przy monumentalnej
Złotej Menorze, wykonanej z 45 kilogramów 24-karatowego złota (odpowiednio
zabezpieczona!). Jest to replika menory z okresu drugiej Świątyni Jerozolimskiej. Oryginalna
Złota Menora została zrabowana do Rzymu jako łup wojenny, po zdobyciu Jerozolimy
przez Rzymian w 63 r. Według tradycji menora symbolizuje krzew gorejący, który zobaczył
Mojżesz na górze Synaj. Jest symbolem narodu żydowskiego – „światła dla narodów” i godłem
państwowym Izraela. Kierując się w stronę Muru Zachodniego pielgrzymi mieli możliwość
zobaczyć tętniące nocnym życiem uliczki Starego Miasta, złotą Kopułę Skały i Mur Zachodni
- Ścianę Płaczu. To jedyna pozostałość po Drugiej Świątyni Jerozolimskiej. W Świątyni
przechowywano Arkę Przymierza, pozłacaną skrzynię z drewna akacjowego, w której
przechowywane były dwie kamienne tablice z dziesięciorgiem przykazań. Mojżesz otrzymał je
jako świadectwo przymierza ludu Izraela z Bogiem Jahwe. Jest to najświętsze miejsce
judaizmu, istota żydowskiej tożsamości religijnej i narodowej. Tu odbywają się najważniejsze
uroczystości religijne i świeckie. Na pamiątkę tragedii związanej ze zburzeniem Pierwszej
i Drugiej Świątyni Żydzi obchodzą smutne, pokutne i postne święto Tisza be-aw, dziewiątego
dnia miesiąca aw. Stąd wzięła się nazwa „Ściana Płaczu”. Odnosi się ona do 57-metrowego
i wysokiego na 15 m muru, będącego zachodnim murem kompleksu Wzgórza Świątynnego.
Jedynie połowa muru pochodzi z okresu Drugiej Świątyni, tzn. została zbudowana
przez Heroda Wielkiego. Od 2 000 lat, pomimo że świątyni już nie ma, Żydzi nadal wierzą
że boska obecność nigdy nie opuściła jej murów. Zgodnie z tradycją wierni wkładają między
kamienie karteczki z modlitwami i podziękowaniami do Boga. Plac przed Ścianą Płaczu
podzielony na dwa nierówne sektory: w mniejszym modlą się kobiety, w większym –
mężczyźni. Odziani w tradycyjne stroje chasydzi pochylają głowy w modlitwie i kiwają się
w przód i w tył, co jakiś czas robiąc przerwę, by przylgnąć do ściany i ucałować kamienie.
Okryci są modlitewnym białym szalem – tałesem, okrywającym głowę i ramiona (wykonanym
z jednego kawałka płótna), ozdobionym poprzecznymi pasami. Ściana Płaczu jest także
popularnym miejscem uroczystości bar micwy, podczas której chłopcy po ukończeniu 13-go
roku życia stają się pełnoletni wobec prawa religijnego. Głównym elementem tej uroczystości
jest pierwsze publiczne odczytanie fragmentu Tory.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień czwarty.
Dzień piąty rozpoczął się Mszą św. na POLU PASTERZY. Niedaleko Betlejem
w wiosce Beit Sahur jest miejsce, w którym Anioł oznajmił pasterzom narodziny Jezusa – Pole
9
Pasterzy. Znajduje się tu grota, która była schronieniem dla pasterzy. W pobliżu groty znajduje
się Kaplica „Excelsis Deo”. Została wzniesiona na planie dziesięcioboku. Nachylone ściany
nawiązują kształtem do namiotu Nomadów - ludów zamieszkujących dawniej te tereny.
W centrum kaplicy znajduje się niewielki ołtarz. Ściany trzech absyd przedstawiają sceny
z Ewangelii: ukazanie się aniołów, pasterzy w drodze do Betlejem oraz adorację Dzieciątka
Jezus. Strumień światła przenikający przez umieszczony w kopule świetlik i otaczające go
luksfery ma przypominać światło, które oświeciło pasterzy. Niedaleko kaplicy postawiono
współczesną fontannę z rzeźbą św. Franciszka z Asyżu w otoczeniu zwierząt, szczególnie
owiec, które bezpośrednio łączą się z historią Pola Pasterzy.
Z Beit Sahur pielgrzymi udali się do BETLEJEM. W języku hebrajskim nazwa
miejscowości oznacza „dom chleba”. Betlejem położone jest na terenie Autonomii
Palestyńskiej i zamieszkane głownie przez muzułmanów. Najważniejszym miejscem jest tu
BAZYLIKA NARODZENIA PAŃSKIEGO. Wzniesiona została w IV w. przez cesarza
Konstantyna Wielkiego. Pielgrzymują do niej miliony chrześcijan z całego świata. Z zewnątrz
bazylika przypomina średniowieczną fortecę, do wnętrza której prowadzą bardzo niskie Drzwi
Pokory (trzeba się schylić). Oryginalne główne wejście do bazyliki zostało celowo zwężone
i obniżone, aby uniemożliwić muzułmańskim najeźdźcom wjazd do świątyni na koniach.
W nawie głównej w pierwszej kolejności ukazuje się kolumnada, a pod deskami w posadzce
można zobaczyć mozaiki z czasów Konstantyna Wielkiego. Zarówno kolumnada jak i mozaiki
mają około 2000 lat. W podziemiach kościoła znajduje się Grota Narodzenia, będąca
miejscem narodzin Jezusa, ozdobionym oliwnymi lampami i oznaczonym czternastoramienną
srebrną gwiazdą z łacińskim napisem: „Tu z Dziewicy Maryi narodził się Jezus Chrystus”.
Do Groty Narodzenia przylega Grota Żłóbka, w której pasterze złożyli hołd narodzonemu
Jezusowi. Od XIX w. opiekę nad bazyliką sprawują trzy Kościoły: grekoprawosławny,
rzymskokatolicki i ormiański.
Z Betlejem pielgrzymi wrócili do Jerozolimy i udali się na Górę Oliwną. GÓRA
OLIWNA to miejsce wniebowstąpienia Jezusa. Od Starego Miasta oddziela ją Dolina Cedronu.
Rozciąga się stąd piękna panorama Starego Miasta z połyskującą w słońcu złotą Kopułą Skały.
Pierwszym kościołem na drodze pielgrzymów był KOŚCIÓŁ PATER NOSTER „Ojcze
Nasz”. Wzniesiony został w IV w. w miejscu, w którym Jezus nauczał swoich apostołów.
W VII w. kościół został zniszczony przez Persów. W XII w. krzyżowcy postanowili
go odbudować. Podczas prac budowlanych znaleźli w tym miejscu tabliczkę z aramejskim
tekstem modlitwy „Ojcze nasz”. Obecnie, w krużgankach kościoła widnieją ceramiczne kafle
z tekstem modlitwy „Ojcze nasz” w ponad 60-ciu językach świata, m.in. w polskim,
10
w kaszubskim, a także w języku Braille’a. Kolejnym miejscem była KAPLICA DOMINUS
FLEVIT „Pan zapłakał” - wybudowana w miejscu, gdzie Jezus zapłakał nad losem
Jerozolimy, przepowiadając jej upadek. Pierwsza świątynia w tym miejscu została wzniesiona
jeszcze w czasach bizantyjskich. Obecna jest dziełem architekta Antonio Barluzziego, który
nadał jej kształt odwróconej łzy, a dodatkowo rogi ścian zwieńczył czterema dzbanami
do zbierania łez. Z kaplicy rozciąga się najpiękniejsza panorama Wzgórza Świątynnego. Jest to
jedyny i niepowtarzalny widok - wizerunek chrześcijańskiego krzyża na tle muzułmańskiej
świątyni. W pobliżu kaplicy można zobaczyć grotę, w której znajdują się ossuaria – kamienne
urny służące do przechowywania kości i prochów zmarłych.
Na Górze Oliwnej znajduje się najstarszy i największy cmentarz żydowski na świecie.
Pierwsze pochówki rozpoczęto w tym miejscu około 3000 lat temu i trwają do dziś.
Na cmentarzu znajduje się około 150 000 grobowców. Jest to najważniejszy cmentarz dla
Żydów. Z cmentarza widać Wzgórze Świątynne. Ciała zmarłych układa się stopami w kierunku
Starej Jerozolimy, tak aby ich twarze patrzyły na miejsce gdzie w przeszłości była Świątynia
Jerozolimska, a obecnie jest Ściana Płaczu. Koszt miejsca wiecznego spoczynku na tym
cmentarzu wynosi od kilku do kilkudziesięciu tysięcy dolarów.
Następnie pielgrzymi udali się do BAZYLIKI KONANIA. Znana jest również jako
BAZYLIKA GETSEMANI, BAZYLIKA AGONII, BAZYLIKA NARODÓW.
Wybudowano ją w miejscu, w którym Jezus spędził ostatnie godziny przed pojmaniem.
Mozaika zdobiąca przednią fasadę przedstawia Jezusa ofiarującego cierpienie Swoje i świata.
Przed ołtarzem znajduje się Skała Konania, na której prawdopodobnie w nocy przed pojmaniem
Jezus modlił się i pocił krwią. Skałę tą otacza korona cierniowa z misternie kutego żelaza.
Po wyjściu z Bazyliki, po drugiej stronie ulicy widać zamurowaną przez muzułmanów Złotą
Bramę, przez którą Jezus w niedzielę palmową wjeżdżał do Jerozolimy. W pobliżu Bazyliki
wznosi się prawosławna cerkiew Marii Magdaleny z siedmioma złotymi kopułami. Tuż obok
Bazyliki znajduje się OGRÓD OLIWNY. W tym miejscu Jezus modlił się ze swoimi
uczniami. Dawniej był to bardzo duży gaj oliwny. Dzisiaj, to kilka bardzo starych drzew
oliwnych, które mają nawiązywać do czasów Jezusa. Getsemani w języku aramejskim oznacza
wyciskarkę oliwek. Najmłodsze drzewko oliwne zostało posadzone przez papieża Franciszka
w 2014 r. Kolejnym miejscem był KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA IN GALLICANTU - został
wybudowany w miejscu domu Najwyższego Kapłana w czasach Jezusa – Kajfasza. Wznosi się
on nad grotą, w której wg. tradycji zamknięty był Jezus w noc poprzedzającą mękę.
Nad świątynią umieszczono wizerunek koguta. Jego pianie przypomniało Piotrowi
o zapowiedzi trzykrotnego zaparcia się Jezusa. W podziemiach kościoła, na poziomie drugiego
11
piętra w głąb, znajdują się niewielkie, ciemne pomieszczenia, o grubych murach, które
wykorzystywano w czasach Jezusa jako magazyny lub pomieszczenia do przetrzymywania
więźniów. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że właśnie tam Jezus przeżył ostatnią
noc swojego ziemskiego życia. Po zejściu do tego niewielkiego ciemnego i zimnego
pomieszczenia widać palące się niewielkie lampy i leżącą na postumencie otwartą na Psalmie
88 księgę Pisma Świętego. Na górze widać niewielki otwór, którym na linach spuszczano
więźnia i ewentualnie dostarczano pożywienie. Więzień nie miał żadnej możliwości ucieczki.
Przed kościołem można zobaczyć starożytne schody, po których prawdopodobnie szedł Jezus
udając się na przesłuchanie do domu Kajfasza.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień piąty.
Dzień szósty rozpoczął się w niewielkim arabskim miasteczku BETANII. Znane jest
ono przede wszystkim jako miejsce wskrzeszenia Łazarza i miejsce jego symbolicznego grobu.
W miejscu domu Łazarza wzniesiono kościół. Obecnie jest to nowy kościół wybudowany
w latach 50-tych XX w. Obok kościoła w czasach Jezusa miał mieścić się dom Szymona
Trędowatego. Kolejnym miejscem było JERYCHO. Najstarsza, najniżej położona, największa
oaza, w której na stałe osiadł człowiek porzucając wędrowny tryb życia i mieszka tam
nieprzerwanie. Obecnie znane jest również jako „Miasto Palm”. W Jerychu pielgrzymi
zobaczyli sykomorę Zacheusza oraz mieli możliwość degustacji lokalnych przysmaków:
orzechów sykomory, świeżych daktyli, miodu z daktyli oliwy z oliwek, zataru, pity i innych.
Na zachód od Jerycha w połowie drogi na szczyt Góry Kuszenia znajduje się wykuty w bocznej
ścianie góry i częściowo wybudowany w skale nad przepaścią monastyr grecki – Klasztor
Kuszenia. Zgodnie z tradycją właśnie tu Jezus miał odbywać swój czterdziestodniowy post,
opierając się pokusom szatana.
Z Jerycha pielgrzymi skierowali się na MASADĘ - fortecę na wzgórzu w pobliżu Morza
Martwego, wybudowaną i umocnioną przez Heroda Wielkiego. Dawniej można było do niej
dotrzeć jedyną, wijącą się po wschodniej stronie „Ścieżką Węża”. W roku 70 n.e. Zeloci
(ugrupowanie polityczno-religijne w Palestynie – przeciwnicy Rzymian i Żydów) pod
dowództwem Eleazara ben Yaira stawili ostatni opór Rzymianom. Oblężenie Masady trwało
trzy lata. Po stwierdzeniu, że dalszy opór jest niemożliwy ponad 900 osób wolało dokonać
zbiorowego samobójstwa niż dostać się do rzymskiej niewoli. Dziś można oglądać pozostałości
fortecy: cysterny, łaźnie publiczne, spiżarnie, synagogi, pałace, łaźnie rytualne zachowane
od czasów krwawej masakry. Obecnie wjazd kolejką linową na Masadę zajmuje ok. 3 minut.
Masada to symbol upadku i końca niepodległości Żydów. W nowej historii państwa Izrael,
12
płaskowyż służył do 1967 r. za miejsce składania przysięgi żołnierskiej. Od 2001 r. twierdza
znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Z Masady widać piękną panoramę MORZA MARTWEGO (Morza Soli).
W rzeczywistości jest to słone bezodpływowe jezioro położone w tektonicznym Rowie
Jordanu, na pograniczu Izraela, Palestyny i Jordanii. Nie wypływa z niego żadna rzeka, a zasila
go jedynie rzeka Jordan. Tradycja podaje, że na dnie morza znajdują się ruiny Sodomy
i Gomory. To tu biblijna żona Lota została zamieniona w słup soli. Obecnie na skutek
intensywnego parowania lustro wody leży 422 m poniżej poziomu morza i co roku obniża się
o jeden metr. To najniższa depresja świata i najbardziej zasolony zbiornik wodny świata.
Zasolenie (czyli stężenie chlorków na tysiąc gram wody) wynosi średnio ok. 260 ‰, a Morza
Bałtyckiego zaledwie 7 ‰! Z powodu dużego zasolenia, a tym samym brakiem pokarmu
w Morzu Martwym prawie nie ma życia. Żyje w nim tylko kilka form bakterii. Z wody
natomiast pozyskuje się duże ilości soli kuchennej i potasowej. Morze Martwe jest także
popularnym uzdrowiskiem. Woda bogata w brom, magnez i jod oraz wyjątkowo suche
i bogatsze w tlen oraz mikroelementy powietrze, mają bardzo korzystny wpływ na układ
nerwowy, alergie skórne, płuca i oskrzela. Bogate w minerały czarne błoto oraz gorące źródła
siarkowe wykorzystywane są do leczenia chorób skóry i stawów. Kąpiel w gęstej wodzie,
w której ze względu na jej gęstość i zasolenie nie da się pływać to wspaniały zabieg
kosmetyczny oraz niezapomniane doświadczenie.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień szósty.
Dzień siódmy rozpoczął się zwiedzaniem Jerozolimy, a zwłaszcza jej starej części.
Przechodząc przez cmentarz muzułmański pielgrzymi dotarli do miejsca, w którym rozpoczyna
się VIA DOLOROSA (Droga Krzyżowa). Pierwsza stacja Drogi Krzyżowej dzisiaj, to
dziedziniec muzułmańskiej szkoły, który przylega do północnego muru dawnej Świątyni.
Wejść na dziedziniec można tylko raz w tygodniu, w piątek, kiedy to ojcowie franciszkanie
rozpoczynają nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Stacja druga to franciszkańska Kaplica
Ubiczowania i Kaplica Skazania. Stacje trzecia i czwarta to niewielkie ormiańskie kapliczki.
Od piątej stacji skręca się w długą wąską uliczkę, która jest niczym innym jak arabskim
targowiskiem. Trudno tu skupić uwagę. Handlarze cały czas zachęcają do kupna swoich
towarów i nikt nie zwraca uwagi na modlitwę pielgrzymów. Stacje: piąta, szósta, siódma, ósma
i dziewiąta, podobnie jak poprzednie, oznaczone są niewielkimi czarnymi okrągłymi
tabliczkami z łacińskimi numerami i napisami, umieszczonymi na murach miasta. Pięć
ostatnich stacji Drogi Krzyżowej znajduje się w Bazylice Grobu Bożego.
13
BAZYLIKA GROBU BOŻEGO znana także jako BAZYLIKA ANASTASIS
to najważniejszy kościół chrześcijański w najwyższym punkcie Starego Miasta. Powstał
w miejscu rzymskiej świątyni Wenus. Świątynia została wzniesiona po soborze nicejskim
(325 r.) przez rzymskiego cesarza Konstantyna Wielkiego. Po wejściu do Bazyliki dochodzi się
do Kamienia Namaszczenia, na którym prawdopodobnie złożono ciało Jezusa po zdjęciu
z krzyża. Kamień systematycznie nacierany jest wonnymi olejkami. Pielgrzymi dotykają
kamienia i kładą na nim kupione pamiątki, w celu uświęcenia. Pod sklepieniem Bazyliki mieści
się szczyt Golgoty- „miejsce czaszki” (Kalwaria) miejsca, gdzie ukrzyżowano Jezusa. Poniżej
znajduje się Kaplica Adama. Prawdopodobne miejsce pochówku pierwszego człowieka. Krzyż
Jezusa stanął dokładnie nad grobem pierwszego człowieka. W Kaplicy Adama widać z góry
na dół pękniętą skałę. Sięga ona spod krzyża do posadzki Kaplicy Adama. Tradycja mówi,
że krew spływająca przez widoczną szczelinę z krzyża Jezusa, miała spłynąć na czaszkę Adama
jako znak odkupienia ludzkości.
Najważniejszą częścią Bazyliki jest znajdująca się pośrodku rotunda z kaplicą Grobu
Jezusa. Do wnętrza, zawsze strzeżonego przez mnicha, prowadzi Kaplica Anioła
z miniaturowym ołtarzem, wykonanym z fragmentu kamienia, który prawdopodobnie zamykał
wejście do grobowca Jezusa. W podziemiach Bazyliki Grobu Bożego znajduje się Krypta św.
Heleny (Kaplica Znalezienia Krzyża). Legenda podaje, że po zburzeniu rzymskiej świątyni
poszukiwano miejsca pod przyszłą Bazylikę Grobu Pańskiego. W tym celu rozpoczęto
poszukiwania poziomej belki Krzyża. Jak było powszechnie wiadomo, belka pionowa była na
stale wbita w skałę Wzgórza Czaszki i na niej zwyczajowo wieszano złoczyńców. Belka
pozioma nie była nigdy wydawana rodzinie skazańca. Nadal służyła Rzymianom do
dokonywania kolejnych egzekucji. Jak była zupełnie zużyta, żołnierze wrzucali ją do pobliskiej
cysterny. Cesarzowej Helenie udało się odnaleźć cysternę z porzuconymi belkami. Trudność
polegała na tym, jak odnaleźć wśród nich belkę z krzyża Jezusa? Cesarzowa dobrze znała
fragmenty Pisma św. dotyczące Krzyża oraz Męki Pańskiej, z których wynikało,
że prawdziwym Krzyżem Chrystusa może być tylko ta belka, po dotknięciu której chorzy
odzyskają zdrowie. Zebrała gromadkę chorych i kazała im dotykać kolejno wydobywanych na
powierzchnię belek. W końcu wydobyto także Belkę, która dokonała uzdrowienia wszystkich
chorych, którzy się jej dotknęli. Wzgórze, na którym zostały odnalezione szczątki Krzyża
Świętego cesarzowa Helena wskazała jako miejsce śmierci Jezusa.
Naprzeciw rotundy Bożego Grobu jest prawosławna kaplica, w której umieszczono tzw.
„pępek świata”. Nawiązuje on do czasów, kiedy to w 1492 r. Krzysztof Kolumb odkrył
Amerykę i wówczas sądzono, że to właśnie Jerozolima stanowi centrum świata.
14
Bazylika była wielokrotnie niszczona i przebudowywana. Jest mroczna i zaniedbana.
Powodem jest to, że Świątynia nie ma jednego właściciela. Opiekę nad nią sprawują trzy
największe (i skłócone ze sobą od stuleci) Kościoły chrześcijańskie: rzymskokatolicki,
greckoprawosławny i ormiański, a pozostałe Kościoły wschodnie (etiopski, koptyjski
i syryjsko-jakobicki) dzierżawią tylko niektóre miejsca i posiadają pewne przywileje. Sprawę
własności poszczególnych części Bazyliki bardzo szczegółowo reguluje obowiązujący do dziś
dekret sułtański z 1757 r., zwany powszechnie „Status quo”, zakładający utrzymanie
niezmienionego stanu rzeczy.
Z Bazyliki Grobu Bożego pielgrzymi przeszli na GÓRĘ SYJON. W czasach
starotestamentowych „Górą Syjon” nazywano wzgórze, na którym położone było Miasto
Dawidowe. Obecnie wzgórze znajduje się poza murami Starego Miasta. Od nazwy wzgórza
pochodzi nazwa ruchu politycznego i społecznego – syjonizmu, którego celem było utworzenie
w Palestynie, na terenach starożytnego Izraela, państwa żydowskiego. W 1948 r. ruch ten
doprowadził do powstania państwa Izrael. W sanktuarium na szczycie znajduje się
najważniejszy dla chrześcijan WIECZERNIK – miejsce, gdzie Jezus wraz z apostołami
spożywał Ostatnią Wieczerzę. Wykonane z brązu drzewko oliwne ze źdźbłem zboża i winną
latoroślą symbolizuje ustanowioną w tym miejscu Eucharystię. W dolnej kaplicy Wieczernika
mieści się symboliczny grób króla Dawida – jedno z najświętszych miejsc judaizmu. Modlą się
przy nim chrześcijanie, żydzi i muzułmanie.
Obok Wieczernika znajduje się BAZYLIKA ZAŚNIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII
PANNY. Ośmiokątna bazylika upamiętnia miejsce, w którym zgodnie z tradycją Maryja
Dziewica zasnęła snem wiecznym. W pierwszym kościele wybudowanym w tym miejscu
w IV w. umieszczono słup, przy którym biczowano Jezusa. W V w. kościołowi nadano nazwę
„Hagia Sion” – Święty Syjon – matka wszystkich kościołów. Został on zniszczony przez
Persów i w VII w. odbudowany przez Krzyżowców, którzy nadali mu nazwę „Matka Boża
Syjonu”. Obecna Bazylika została wybudowana na początku XX w. przez niemieckich
Benedyktynów. W jej podziemiach znajduje się krypta Matki Bożej – miejsce czczone jako
dom Maryi po Zmartwychwstaniu, jak również miejsce Jej zaśnięcia snem wiecznym.
Na środku krypty umieszczona jest figura śpiącej Matki Bożej, wykonana z drewna wiśniowego
i kości słoniowej. Kopuła nad kryptą ozdobiona jest mozaiką, która przedstawia Chrystusa
witającego się ze swoją Matką.
W Jerozolimie pielgrzymi spotkali młodego, bosego, odzianego w długą białą szatę
mężczyznę, który swoim wyglądem przypominał Jezusa. Człowiek ten doświadczył dysfunkcji
psychicznej w postaci syndromu jerozolimskiego. Jest to zaburzenie urojeniowe występujące
15
wśród pielgrzymów i turystów, głównie wyznania chrześcijańskiego i żydowskiego,
odwiedzających Jerozolimę. Wywołuje go szok psychiczny związany z obecnością
w miejscach świętych. Niektórzy ludzie przybywający do Ziemi Świętej zaczynają utożsamiać
się z postaciami biblijnymi. Chrześcijanie z postaciami z Nowego Testamentu, a Żydzi
z postaciami ze Starego Testamentu. Szacuje się, że jest to ok. 200 przypadków rocznie.
Przeważnie dotyka on mężczyzn i mija samoistnie po opuszczeniu Izraela.
Z Jerozolimy pielgrzymi udali się do EIN KAREM. W języku hebrajskim nazwa
miejscowości oznacza „źródło winnicy”. Zgodnie z tradycją chrześcijańską Maryja, w drodze
do swej brzemiennej kuzynki Elżbiety, zatrzymała się w tym miejscu, aby napić się wody.
Tu urodził się i żył św. Jan Chrzciciel. W miejscu, w którym znajdował się dom Zachariasza
i Elżbiety wzniesiono Kościół pod wezw. Nawiedzenia Świętej Elżbiety. Fasadę kościoła
zdobi mozaika przedstawiająca Najświętszą Marię Pannę na osiołku, eskortowaną przez anioły
w drodze z Nazaretu na wzgórza Judei, gdzie położona jest wioska Ein Karem. Wewnątrz
kościoła znajdują się freski przestawiające m.in. wizytę, jaką Najświętsza Maria Panna złożyła
swej kuzynce Elżbiecie. Na dziedzińcu zewnętrznym widnieją wyryte na ścianie słowa hymnu
Magnificat. Są to słowa, którymi modliła się Maryja, gdy spotkała św. Elżbietę. Dziś można
je przeczytać aż w 47 językach m.in. w języku polskim. W Ein Karem pielgrzymi uczestniczyli
w kończącej pobyt w Izraelu Mszy św. sprawowanej przez Księdza Dziekana. Po Mszy św.
wszyscy uczestnicy pielgrzymki otrzymali Dyplom Pielgrzyma zaświadczający, że każdy
uczestnik pielgrzymki spełniając biblijne powołanie przybył do Świętego Miasta Jerozolimy,
stolicy Izraela i otrzymał tytuł Pielgrzyma Jerozolimskiego. Dyplomy podpisali Burmistrz
Jerozolimy i Minister Turystyki Izraela.
I tak upłynął wieczór i poranek – dzień siódmy.
Ósmego dnia pielgrzymi pożegnali się z Jerozolimą i Ziemią Świętą. Powrót do Raciąża
upływał na wspomnieniach pięknych miejsc Izraela, mieszanki smaków, zapachów, klimatu
śródziemnomorskiego i tropikalnego, bujnej roślinności, kultur, wyznań, nowych znajomości
a przede wszystkim niezapomnianych i jedynych w swoim rodzaju przeżyć religijnych.
Na zawsze pozostaną one w pamięci pielgrzymów oraz na filmach i fotografiach.
Elżbieta Kosiorek
|
|
| Kurs Przdmałżeński |
 Zapraszamy na kurs przedmałżeński . Pierwsze spotkanie w niedzielę, 4 listopada o godzinie 15.00 w salce parafialnej.
|
|
| Listopad 2018 |
1 listopada Msza Św. na cmentarzu jak co roku o 1130. Tego dnia zapraszamy też na różaniec na cmentarzu o 17.00. Różaniec będzie mówiony przy krzyżu. W kolejne dni oktawy różaniec o godz. 16.00 1 listopada Mszy Św. o 16.00 nie będzie po południu tylko o 1800.
2 listopada w dzień zaduszny Msze Św. o 7.00, 10.00 i 1800.
|
|
| Różaniec fatimski |
 W sobotę, 13 października, zapraszamy na ostatni w tym roku różaniec fatimski. Początek o godzinie 20.00. Zabierzmy z sobą świece.
|
|
| Różaniec ulicami miasta |
 Zapraszamy na różaniec ulicami miasta w niedzielę, 7 października po Mszy Świętej o godzinie 18.00.
|
|
| Poświęcenie pojazdów |
UWAGA KIEROWCY!!!
W niedzielę, 29 lipca, po każdej Mszy Świętej będzie poświęcenie wszystkich pojazdów. Zabierzmy swoje auta, motory, rowery i wszystko czym się poruszamy po drodze. Zapraszamy!!!
|
|
| ZAPRASZAMY NA ODPUST PARAFIALNY |
 Dzień 15 sierpnia jest dniem, w którym Kościół Katolicki czci
Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Tego dnia w naszej parafii przeżywamy odpust parafialny. Zapraszamy na
MSZĘ ODPUSTOWĄ
NA GODZINĘ 12.00
|
|
| Nabożeństwo fatimskie |
Dnia 13 lipca na godzinę 20.00
zapraszamy na kolejne
nabożeństwo fatimskie.
|
|
| Lipiec- miesiąc Krwi Chrystusa |
 Miesiąc lipiec w Kościele Katolickim jest poświęcony Krwi Chrystusa. Choć w większości parafii nie odbywają się tzw. nabożeństwa lipcowe to jednak Kościół zachęca wiernych Do codziennego odmawiania Litanii do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana. Krew Chrystusa obmywa nas z grzechów w sakramencie pokuty i jest najlepszą ochroną przed napaścią szatana.
|
|
| Kurs przemałżeński czerwiec 2018 |
|
Zapraszamy na kurs przemałżeński w miesiącu czerwcu, w każdą niedzielę o godzinie 15.00 w salce parafialnej. Pierwsze spotkanie w niedzielę, 3 czerwca. Zapraszamy.
|
|
|
